Onlangs heb ik de tentoonstelling bezocht in C-Mine over het werk van Charles en Ray Eames. Een knappe, mooi opgebouwde expo, omkaderd in gyproc frames als ode aan de fabriekskaders die het duo zo creatief heeft ingezet tijdens hun carrière.
Wat heeft me nu het meest geraakt?
Kan ik kiezen? Moeilijk…
Eerst was er die mooi grote en bijna naïeve bewondering die men in de jaren 50 had voor de nieuwe technieken, of zijn wij gewoon al veel te ver gewend aan al die techniek?
Een doorgebruiken van multiplex buigvormen vanuit de medische wereld naar meubeldesign, de euforie van de uitvinding computer, de eerste interactieve tentoonstellingen, met schermopstellingen en beeldprojectie…het maken van een plein met bomen uit cortenstaal met kruinen van glasvezel?
Het lijkt wel eigen aan de energie van mensen die na de oorlog techniek willen inzetten voor kennis, vooruitgang en een meer comfortabel en goed leven..
In de getoonde films , waaraan Eames meewerkte, heeft dat goede leven in elke onderdeel voortaan een machine bij de hand…
In die films getuigen proffen van de weldaad van computer om eindelijk mathematische modellen te ontwikkelen en dan in het labo toe te passen op het echte leven…
In die films probeert men de jeugd de zin te leren voor proportie, verhoudingen en daarbij het besef van de menselijke nietigheid.
Vooral was ik getroffen door de grote liefde van het Eames-team voor onderwijs…en hun onderzoek naar onderwijsvernieuwing… Misschien is de reden logisch: voor Charles Eames was het proces belangrijker dan de uitkomst… Een essentieel besef voor iedereen die bezig is met welk stukje vernieuwing ook in onderwijs… Dat designers die hun job ten gronde willen uitoefenen zich automatisch gaan interesseren voor onderwijs, is voor mijn geen nieuwe gedachte, het is de logica zelve …zeker in de naoorlogse industrie en generatie ontwerpers. Bij Dox hebben we diezelfde technische liefde gezien en de behoefte om daar iets mee te doen naar de opvoeding van de jeugd toe…vormgeving, goede techniek, functionaliteit en stijlvolle omgeving. Het was de ziel van die tijd…
Ook Bompa Dox was hiermee begaan. Zo ontwierp hij de stijlvolle houten lijn voor kleuterklassen en kleuterleidsters, samen met een arts ontwierp hij statafels en aangepaste stoelen voor gehandicapte kinderen, en hij ontwierp een interactieve bordwand én een 3D model voor schaalmeting, de zogenaamde opvouwbare kubieke meter….
Bij Charles en Ray Eames zag ik diezelfde bezorgdheid voor design, techniek en pedagogie...Het mooiste voorbeeld is natuurlijk hun opbouw kaartspel, met mooie thema’s, eigen aan hun tijd…
Knap ontwerp is tijdloos, maar wat ik vooral onthoud, is wat ik zag op de vele foto’s van hun eigen woning…meubelen in uiteraard, knap design, maar veel spulletjes overal, herinneringen, gekke items, en veel gezelligheid… Humor, herinneringen, gezelligheid…de bron van blijvende inspiratie, voor ieder die van creativiteit houdt.. En dan de quote’ love and discipline’, voor Charles Eames de bron voor aangenaam leven. Of mogen we ook zeggen: voor aangenaam onderwijs?
Mooi om in een oude mijnsite, een heel andere vorm van functioneel design en bijhorende architectuur, deze expo te zien. Meteen het bewijs, dat een uitgebluste en ongebruikte site met slim design, en veel positiviteit, opnieuw een bron van inspiratie kan worden. Een namiddag in Genk vol inspiratie…
Eindigen in het Eames cafe, was een toffe bonus…en goed gezien van Vitra….
Maakt ons als Dox extra fier als dealer!
Merci Vitra, merci C-Mine…
